(بر اساس یک خاطره)

منظره اول

نفر اول بلند شد، آرپی‌جی را به دوش گرفت، ولی دوشکا مهلت نداد و مغزش متلاشی شد، دومی بلند شد دوشکا سمت دیگری را می‌زد، آرپی‌جی را نشانه گرفت، ولی چند گلوله دوشکا سینه‌اش را شکافت و به عقب پرت شد، سومی بلند شد، مهلت نداد هنوز نیم خیز بود سرش را شکافت، چهارمی ... پنجمی ... ششمی ... هفتمی ... هشتمی آرپی‌جی را به دوش گرفت، نشانه رفت و شلیک کرد وکار را تمام کرد، دوشکا برای همیشه ساکت شد، فریاد الله اکبر بچه ها بلند شد و خط دشمن شکست.

منظره دوم

نفر اول بلند شد، آرپی‌جی را به دوش گرفت، ولی دوشکا مهلت نداد و مغزش متلاشی شد، دومی بلند شد دوشکا سمت دیگری را می‌زد، آرپی‌جی را نشانه گرفت، ولی چند گلوله دوشکا سینه‌اش را شکافت و به عقب پرت شد، سومی قرار بود من باشم، آماده شدم که بلند شوم، نتونستم، تمام عضلات بدنم کرخت شده بودند، اصلا نمی‌تونستم سرم رو از خاکریز بالا بیارم، شوخی نبود بلندشدن همان و گلوله توی سرت همان، فرمانده سرم داد می‌زد، پاشو دیگه معطل چی هستی؟ پاشو مرد! ولی من انگار نه انگار، خودم می‌خواستم بلند بشم اما نمی‌تونستم، نمی‌دونم یک جای کارم می‌لنگید، خیس عرق شده بودم به قول بچه‌ها کپ کرده بودم، نه نشد که نشد، سومی اومد دستش رو روی شونم گذاشت و گفت اشکالی نداره اخوی، آرپی جی رو از من گرفت، بلند شد، مهلت نداد هنوز نیم خیز بود سرش را شکافت ...