نگفته بودم قاضی شریح! رفیقی در دوران کودکی و جوانی و بزرگسالی داشت که از شدت علاقه وصیت کرده بود اورا در کنار قبر او به خاک بسپارندو او کسی نبود به جز ربیع بن خثیم که همان خواجه ربیع
 خودمان است. بله شریح وقتی از خاک بیرون آمد خود را کنار قبر خواجه ربیع خودمان در مشهد دید، پارچه ای بر روی قبر خواجه پهن بود که خود را با آن پوشاند و از مقبره بیرون آمد شب بود
و هوا تاریک تاریک!

فردا قاضی شریح هر طور بود برای خودش پوششی مناسب پیدا کرد و شد مثل یکی از مردم شهر مشهد، کم کم به همه چیز عادت کرد مثل ماشینها مترو و چیزهای عصر ما!
 اول همش اطراف قبرستان بود و با نذری هایی که مردم میدادند شکمش را سیر میکرد اما بعد کم کم شروع به استفاده از وسایل عمومی مثل اتوبوسها کرد و به همه جا سرک کشید به خیابانهای بالای شهر
و پایین شهر، به مردمی که با چهره های سیاه و کثیف در سطلهای آشغال به دنبال یک تکه پلاستیک بودند یا چیزی به درد به خور که یک ثروتمند دور انداخته است و هم به مردمی که در اوج رفاه ماشینهای
بی ام و و بنز سوار بودند و کله سگشان از پنجره ماشینشان بیرون بود. به باغهای بزرگ میدان فردوسی و بلوار خیام مشهد که درختان آن را از بیخ تراشیده بودند و یک رانت خوار یا یک آقا زاده در حال ساخت برج و آپارتمان و بازار و به قول خودشان مال بودند و به با غ بزرگ وکیل آباد که شخصی به نام ملک آنرا وقف مردم کرده بود و مردم در آن چه صفایی می کردندو خلاصه به اکثر جاهای مشهد سرک کشید و
از بین همه اینها نظرش را چند جا جلب کرد چند جایی که بالای سردرشان علامت ترازو بود یکی ساختمان قوه قضائیه در چهارطبقه مشهد یکی ساختمان ثبت اسناد مشهد و یکی یک موسسه مالی
به نام صندوق یا بانک میزان. نشان ترازو را خوب می شناخت و یادش بود که از این نشان چه استفاده ها که نبرده است به این فکر افتاد که حتما می تواند در یکی از این جاها برای خودش کاری دست و پا کند.(شاید ادامه داشته باشد)