شاید یک جور بیماری روانی بود، نمی دونم، خودش می گفت که پدربزرگش تو این پنج سالی که تو اردوگاه  بودن یک لحظه هم ازچمدونش غافل نبوده! لحظه آخرهم که دیگه عمرش تموم میشه، همه رو جمع میکنه دور خودش و میگه که مراقب چمدونش باشن!
می گفت برای ما خیلی جالب بود بدونیم توش چیه  برای همین همگی به سمت چمدون رفتیم، وقتی بازش کردیم به جز یک چند تا عکس و چند تیکه لباس تونستیم سند و کلید خونه ای رو پیدا کنیم که اسرائیلی ها به زور ازش گرفته بودن!